La mia città si chiama Parachinar Kurram Agency, si trova in Pakistan al confine con l'Afghanistan.

Prima che arrivassero i Talebani il mio paese era molto bello.

Nella mia città, un ragazzo per sposarsi deve trovare una ragazza che abbia determinate caratteristiche: che non fuma, che non beve alcool e che non si droga.

Quando la trova, il ragazzo deve andare a casa della donna per dire ai genitori che gli piace la propria figlia. Successivamente andranno i familiari del ragazzo a constatare che la ragazza sia veramente buona.

Se ai familiari piace, si decide la data del matrimonio che sarà celebrato un anno dopo.

 Alla futura sposa verranno regalati, da parte del marito, dei gioielli: l'anello, la collana, tanti bracciali, gli orecchini da mettere nelle orecchie e quelli da mettere nel naso. La donna dovrà indossare questi gioielli il giorno del matrimonio. Il padre della sposa, invece, regalerà allo sposo soltanto i vestiti per il matrimonio.

Alla funzione partecipano tanti invitati e tutto il giorno si mangia: carne (pecora, mucca), riso con salsa e patate, frutta e si bevono tante bibite gassate.

Tutti, per mangiare, si siedono per terra sopra dei tappeti. Ci sono  anche dei  cuscini ma solo per gli uomini.

Solo la donna-sposa siede su una poltrona. Lei indossa un vestito rosa, lungo ed è tutta coperta, non si vedono le mani, né i piedi, anche gli occhi non si vedono perché coperti con un velo rosa.

Il giorno del matrimonio, nella stanza dei festeggiamenti, c'è una grande cesta dove gli invitati, prima quelli dello sposo e poi quelli della sposa, mettono i soldi come regalo.

Questa cesta verrà poi presa dai genitori della sposa, e dopo quaranta giorni, con i soldi compreranno un regalo agli sposi.

Alla fine del matrimonio, gli invitati dello sposo per chiudere i festeggiamenti, alzano i fucili all'aria e iniziano a sparare.

La notte i due sposi si mettono a pregare per ringraziare Dio. Pregano in ginocchio, davanti si mette l'uomo e dietro la donna.

_______________________________________

زما ښار پاړه کورمې ادارې په نامه، په پاکستان کې دا د افغانستان په سرحد کې دی.

د طالبانو له راتګ څخه مخکې د خپل هېواد ډېر ښه و.

زما په ښار کې يو هلک د واده بايد د يوه ښه نجلۍ نه سګرټ، نه شراب نه څښي پيدا او د نشه يي توکو نه اخلي.

کله وموندل شول، د هلک لري چې ښځې ته د کور ته ولاړ شي، د هغه د مور او پلار ته ووايي چې هغه د نجلۍ خوښوي. دوی د هلک د کورنۍ وروسته ځي څو وګوری چی د نجلۍ په رښتيا هم ښه دی.

که د کورنۍ د غړو په شان، تاسو پریکړه یو کال وروسته د واده نېټه ته ولمانځل شي. د ناوې به د ګاڼې د خاوند له خوا ورکړل شي: د حلقوي، د غاړه کۍ، څو امیل، غوږوالۍ ته په خپل غوږونه کړي او هغه کسان چې په پوزه شي. هغه به تاسو باید د خپل واده په ورځ د دغو کړيو واغوندي. د ناوې پلار، که څه هم، به د زوم يوازې د واده لپاره د جامو ورکړي.

غوښه (پسونو، غوا)، وريجو سره ترکیبی او کچالو، ميوې او دومره نرم څښاک څښي: د واده په ورځ زیات شمیر میلمنو او ټول ورځ تاسو ته د خوړلو بوخت دي.

هر څوک، د خوراک، د د غالۍ پورته پوړ ناست دي. هم د بالښتونو شته، خو يوازې د نارينه ګانو.

يوازې د ناوې ښځه په یوه کرسۍ ناست. هغه يوه ګلابي جامې اغوستې اوږد او او دا د پوښښ لاندې د ټولو، تاسو خپل لاسونه نه ګوري، او نه په پښو، حتی د سترګو نه دي ليدلي، ځکه د يو ګلابي حجاب تر پوښښ لاندې.

د واده په ورځ، د جشن په خونه کې شتون لري یو لوی ټوکرۍ چې د میلمنو، مخکې د زوم د هغو او

Javid (Sprar Raddusa)